We zijn er!

Twee vluchten en 18 uur verder landen we in Antananarivo of zoals de locals kortweg zeggen: Tana (daar houden wij het dan ook maar op 😁). Je breekt hier sowieso je tong over alle namen, de ene nog langer dan de andere. Ze hadden ooit 1 president, die verder niet heel veel presteerde, maar wel de langste achternaam van alle regeringsleiders had. Houd je vast, hij heette: Hery Rajaonarimampianina. 

In "no time" hebben we ons "Visa on arrival" binnen, zijn we door de douane en precies op dat moment komen ook de reistassen van de band. Alles bij elkaar zo'n 20 minuten, recordtijd 👍 En bij de uitgang staan George, onze chauffeur, en Onja, waar we al maanden uitgebreid mailcontact mee hadden, ons al op te wachten. Paul koopt even een lokale simkaart, Hike pint een hele stapel Ariary (5000 Ariary is ongeveer 1 euro) en niet veel later zijn we op weg naar ons hotel.

Tana is de hoofdstad van Madagaskar en heeft een slordige 7 miljoen inwoners. Het is een uitgestrekte stad, veel vlakke stukken tussen heuveltjes, met af en aan wat bebouwing en wat landbouwgebied. Het is avondspits en dus druk op straat. Een typische Afrikaanse stad. Stoffig, druk verkeer, rommelige winkeltjes en kraampjes naast slecht onderhouden gebouwen, maar wel een fraai treinstation, dat volgens George ooit tijdens de Franse kolonisatie door een Franse architect is ontworpen en gebouwd. Het station is echter al een tijdje niet meer in gebruik want de trein is stuk; inderdaad, er is er maar 1 .... Het schijnt een oude trein met "smalspoor te zijn en onderdelen zijn amper te verkrijgen. 

Na een kleine 3 kwartier rijden, gaan we al hotsebotsend door een straatje met kinderkopjes de heuvel op naar ons Chalet des Roses. Een gezellig familiehotelletje, prima kamer, schoon bed, helemaal goed! Snel inchecken, bagage dumpen, wat eten en drinken, douchen en op tijd slapen. Want morgen gaat om half 7 de wekker  en begint het avontuur pas echt!

À demain!