Zandduinen en zeeleeuwen

Deze reis zullen we vooral per bus reizen. En voor lange afstanden is dat hier prima geregeld. Nog makkelijker is dat onze tickets allemaal vooraf besteld zijn. We hoeven ze alleen maar op te halen. Op zo'n busstation gaat het bijna net zoals op een luchthaven: inchecken, bagage afgeven, door de security en boarden. Aan boord is er een steward, kun je films kijken, krijg je een maaltijd én er is wifi. Het gaat bovendien behoorlijk op tijd, dus wat wil je nog meer?

Afijn, in al deze luxe reden wij in 4 uur naar Paracas, of eigenlijk het dorp El Challo in het Nationaal Park van Paracas. Na aankomst maar naar het hotel gelopen in plaats van met de taxi ... we waren al lui genoeg geweest tenslotte. De zon ging net onder toen we daar aankwamen, prachtig gezicht met al die vissersboten op de voorgrond. Meteen na het inchecken op pad gegaan, we wilden namelijk per se 2 plaatselijke specialiteiten proeven: pisco sour en ceviche. Het eerste is de minder zoete variant van een caipirinha (cocktail) en het tweede een gerecht van rauwe vis, garnalen, inktvis en schelpdieren met een behoorlijk pittige "dressing" (inclusief rode peper). Hilke had al snel genoeg van de cocktail en Paul at zowaar het meeste van de ceviche op (maar dat was meteen de 1e en laatste keer ...). Na een kop koffie terug naar het hotel en vroeg naar bed, nog een beetje wennen aan het tijdsverschil.

Volgende ochtend vroeg op want er staat een boottocht op het programma: naar de Islas Ballestas, ook wel "poor man's Galapagos" genoemd. Een vroeg ontbijt dus, zo vroeg dat de broodjes eerst nog even bij de bakker gehaald moesten worden. Om half acht werden we opgehaald, tassen gedropt bij de busterminal en even later aan boord. Een behoorlijk volle voor zelfs, in totaal 32 personen. Gids Luis had er zin in en vertelde honderduit. Eerste "stop" was bij El Candelabro (https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Candelabro_de_Paracas), een afbeelding in het zand op het schiereiland van Paracas. Al tijden wordt onderzocht wie het wanneer gemaakt zou kunnen hebben, wat het voorstelt (een cactus, een drietand), waarom het er is: gewoon "voor de leuk", bedoeld voor navigatie vanaf het water, niemand die het weet. Een raadsel dat is het in ieder geval wel.
Dan maar door naar de Islas Ballestas. Eilanden is eigenlijk het verkeerde woord, het is meer een verzameling rotsblokken met bogen en grotten. Maar het bijzondere is dat deze bevolkt worden door zeeleeuwen en honderdduizenden vogels; aalscholvers, pelikanen en zelfs pinguïns! Die laten met zijn allen zoveel vallen dat er iedere 7 jaar (niet te vaak om de natuur niet te verstoren) enorme hoeveelheden van hun mest "geoogst" - van de rots geschraapt - wordt om als kunstmest te worden gebruikt. Dat er ook vaak wat naast de rots en in het water maar ook op de (mensen in) de boot valt laat zich raden. En dat er momenten waren dat je even wilde dat je neus verstopt was, ook. "Poor man's Galapagos" is het niet, maar een bezoekje zeker waard.
Weer terug aan wal gingen we meteen door naar de busterminal, op naar Ica, ongeveer een uur rijden. Ica is een flinke stad en vooral beroemd vanwege de immense zandduinen er omheen. Aangekomen in Ica word je belaagd door taxichauffeurs die je, naast natuurlijk een ritje naar het hotel, ook meteen een paar uitstapjes probeert te verkopen. En ene Williams lukte dat ook nog bij ons. We regelden een buggyrit door de duinen en een bezoek aan een lokale bodega voor de volgende ochtend. De buggyrit was een wilde toestand: met 11 man in zo'n ding en een chauffeur die het zo nauw niet nam. We waren al gewaarschuwd dat we geen petjes moesten dragen, die zouden we maar kwijtraken. Je moest jezelf goed vastmaken en vasthouden want anders vloog je zo de buggy uit. Dat gebeurde niet met ons maar helaas wel met Paul's tas .... toen we eenmaal bovenop een duin voor het uitzicht gestopt waren, ontdekten we het pas. Nog rondgereden en gezocht maar niet meer terug kunnen vinden. Tot overmaat van ramp kregen we nog een lekke band ook. Shit happens, het hoort er zo langzamerhand bij ....
Gelukkig hebben we een prima hotel en hoeven we er niet om 6 uur uit.