Woestenij

Na een rare nacht in de bus - geen "bed service, maar "very bad" service + middenin de nacht de bus uit moeten met alle bagage voor een "douane-controle" ... huh? - tegen 11 uur aangekomen in San Pedro de Atacama: de droogste plek op aarde! Eerst maar even van onze laatste pesos bij busstation ontbijten. Taxi regelen, verse pesos pinnen en naar ons hostel.
SPdA is een dorpje bij een oase middenin de woestenij. En alles draait hier om uitstapjes de woestijn in, sterren kijken (in de buurt staat ook het grootste observatorium ter wereld), zandbergen beklimmen (again!), de zoutvlakte op, et cetera. Er hangt echt een backpacker's sfeertje ... veel eettentjes, cafeetjes, souvenirshops en plekken om je kleren te laten wassen. En dat laatste konden we inmiddels goed gebruiken. Dus kleding verzameld en weggebracht, alvast de trips voor morgen en overmorgen bevestigd, even kort gekletst met Ilona en Kees (die ongeveer dezelfde reis maken en die we dus regelmatig tegenkomen) en een beetje rondgeslenterd. Erg veel energie hadden we na die busnacht niet ....
Dus we zouden eigenlijk vroeg naar bed, maar ja, zoals dat gaat, je komt wat tegen en gaat toch weer wat ondernemen, hè. In dit geval een soort "astronomische les". 's Avonds met een behoorlijk internationaal groepje naar een plek buiten het dorp waar we in een soort partytent een presentatie kregen met uitleg over het heelal, zonnestelsels en melkwegen én daarna zelf met telescopen de maan, planeten en sterren zoeken en bekijken. Leuk, maar vooral ook koud. Gelukkig was er warme chocolademelk met koekies! Uiteindelijk om 23 uur pas terug en vervolgens in bed gestort.
Zowaar uit kunnen slapen, prima ontbeten in het hostel en wat gelezen. Daarna het dorp in want we moeten nog een paar dingetjes doen voor de komende dagen: water inslaan (minstens 6 liter), alvast wat bolivianos regelen en uitgebreid koffie drinken natuurlijk. Tegen half 3 terug om ons om te kleden voor de trip naar de "Valle de la Luna". Die vallei heet zo omdat astronauten die naar de maan gaan, hier hun training krijgen. Met een groepje van 11 en een gids/chauffeur (alleen Spaanstalig) de woestijn in. De eerste stop was in een enorm rotsachtige omgeving; die rotsen bleken vooral keihard zout & zand te zijn. We gingen, met onze mijnwerkerslampjes op, een soort bovengrondse grot in: de tunnel van zout. Veel "kruip door, sluip door", geklim en geklauter: erg leuk! Daarna naar een plek waar ooit een zoutmijn was en waar wat aparte rotspartijen (ontstaan oa door winderosie) te fotograferen waren. Terug naar het hoogste duin, voor mooie vergezichten bij "golden sunlight" (hét licht om mooie foto's bij te maken). We mochten dus weer even trainen (bergop wandelen, inmiddels ook weer enigszins op hoogte, 2.600m). En inderdaad eenmaal boven hadden we een prachtig uitzicht. Terug naar het busje (chauffeur Luis hield zich aan een strak reisschema) want we moesten wel op tijd bij de laatste stop zijn om een mooie zonsondergang mee te maken. Gelukt!
Weer terug in het dorp heerlijk gegeten, de schone was opgehaald en spullen ingepakt. Helemaal voorbereid op de komende barre dagen!