Op en neer

Staan we dan ... om 4 uur 's nachts met de tassen middenin La Paz. De bus had behoorlijk doorgereden om een mogelijke blokkade door stakende mijnwerkers te ontwijken (verder weliswaar weer geen "bed service" maar wel een prima bus). Dus maar de eerste de beste taxi genomen en duimen dat het hostal open is. Niet dus! Maar na een paar keer aanbellen en op de deur kloppen werd de bewaker wakker en liet hij ons binnen. Volgens hem was er geen kamer beschikbaar (waren er genoeg, maar kennelijk mocht hij die niet aan ons geven). In de huiskamerachtige lobby hebben we toen maar van een paar zitelementen een soort bed samengesteld zodat we nog even de ogen dicht konden doen. Tegen 7 uur ging het licht en de muziek aan ... gelukkig doen ze hier aan "early checkin" dus een uur later lagen we in een gewoon bed.
Tegen de middag opgestaan en op zoek gegaan naar een plek om te brunchen. Die zijn er zat maar als je een stad nog niet goed kent, loop je voortdurend net de verkeerde kant op. Omdat we erge trek hadden toch maar in een onbeduidend tentje wat gegeten. Daarna verder wat door de "souvenir-buurt" geslenterd. De dag afgesloten met een erg gezellig etentje met Ilona en Kees, die we na vandaag niet meer tegen zullen komen op deze reis.
Volgende ochtend hebben we serieus de stad verkend samen met gids Daniel. Al wandelend - goede training want het gaat hier alleen maar of steil bergop of steil bergaf - door het drukke centrum vertelt hij ons van alles over de geschiedenis van stad en land maar ook over hedendaagse zaken. La Paz wordt omringd door bergen en is daar deels tegenaan gebied en heeft daardoor een trechtervorm (centrum ligt in het diepe middelpunt). Het is een drukke, rommelige stad, de straten zijn redelijk schoon (worden vrijwel continu door straatvegers onderhouden), maar er is veel luchtvervuiling door uitlaatgassen. Ze zijn hier dan ook bezig met een enorm project: openbaar vervoer via kabelbanen (een ondergrondse gaat hier echt niet lukken ...) om de enorme hoeveelheid verkeer terug te dringen. Er zijn op dit moment al 3 lijnen operationeel, het gehele project biedt veel werkgelegenheid en moet in 2020 afgerond zijn (werken in de bouw is hier echt een goede baan). Na een half uur door de stad en over tig markten te hebben gewandeld, zijn we in een bus gestapt (zo'n oude Amerikaanse schoolbus) om helemaal naar boven te gaan, naar El Alto, de "buurstad". Dat ging het grootste gedeelte van de tijd tergend langzaam, het verkeer loopt namelijk op ieder kruispunt weer vast. Toen we instapten was de bus zo goed als leeg maar tegen de tijd dat het echt steil omhoog ging, zaten we hutje mutje tussen de Bolivianos, van oude opa's met alleen nog maar gouden tanden in hun mond tot zogende vrouwen. Geweldige rit! Bijna 500 meter hoger stapten we uit en hadden we een mooi overzicht over de stad. Jammer dat er veel smog was. Deze stad heeft trouwens een verwoede strijd geleverd over gasleveringen (in gastanks). Er was een deal met de VS en Chili, maar de prijzen bleven maar stijgen. De bewoners weigerden nog langer te betalen, en kregen het voor de kiezen van o.a. de politie. Het heeft de nodige levens gekost maar nu is er een nieuwe overeenkomst met Brazilië en Argentinië en worden er zelfs gasleidingen aangelegd. Ook deze stad lijkt trouwens weer 1 grote markt. Overal kraampjes met van alles en nog wat, waarbij iedere plek ook nog eens door de dag heen door verschillende mensen gebruikt wordt ... en allemaal verdienen ze net genoeg om van te leven. Investeren in iets als zorg of pensioen is er echter niet bij (ook al hebben ze geld, het wordt niet "opzij gelegd"). Vervolgens uitgebreid over de "Mercado de Brujas" (heksenmarkt) gelopen waar allerlei traditionele en natuurlijke "geneesmiddelen" verkocht worden waarmee je dan naar een soort "wonderdokter" gaat die allerlei rituele handelingen verricht. Meest bizar zijn de vele lamafoetussen en -kalfjes die daar te koop hangen en voornamelijk worden geofferd als het een vrouw niet lukt om zwanger te raken. Er is weinig kwalitatief goede "reguliere" gezondheidszorg en -verzekering, lange wachtlijsten en (relatief) hoge kosten. Veel mensen nemen daarom, maar ook omdat ze erin geloven, hun toevlucht tot dergelijke traditionele methodes.
Na deze aparte markt gingen we per kabelbaan weer richting centrum. Dit OV is erg goedkoop 3 Bs, ongeveer 40 cent, logisch want men wil deze vorm van vervoer stimuleren. We hielden even kort pauze in een klein bakkerijtje: flesje fris met een heerlijke salteña, een soort hartig broodje gevuld met groente en vlees. Vervolgens door het straatje waar ons hostel aan ligt (de straat waar ooit de revolutie beraamd werd) naar het belangrijkste plein van de stad waar uiteindelijk de vrede met Spanje getekend is (vandaar de naam van de stad). La Paz is trouwens alleen maar regeringsstad, de hoofdstad van Bolivia is Sucre. Aan dit plein staan de belangrijkste overheidsgebouwen en houdt ook de president kantoor. Die is trouwens zelf van "inheemse afkomst" en promoot het in stand houden van de tradities van alle 36 "stammen" (een inheemse taal leren wordt eerder gestimuleer dan Engels leren). Hij heeft zelfs de naam van het land veranderd: van de Republiek van Bolivia in de Plurinationale Staat Bolivia. De tocht duurde al met al 4,5 uur maar was zeer de moeite waard. We namen afscheid van Daniel, kochten nog wat kleine souvenirs én wandelstokken. Jawel, we denken dat we die nog nodig zullen hebben (ondanks al dat trainen). Vroeg diner, was ophalen en op tijd naar bed. Morgen reizen we weer vroeg door.