High?!

Genoeg "stad" gezien, het platteland op. Nou ja, plat ... we trekken de Andes in en dat is een serieus gebergte. Dus - alweer - vroeg op pad. Met een groepje van 7, gids en chauffeur richting Colca Cañon. Een prachtige rit door de bergen. Af en toe een hoogvlakte tussendoor, waar de nodige wilde lama's, vincuña's en alpaca's aan het grazen waren. Steeds hoger en hoger ging het. We kregen ondertussen "hoogte-instructie": veel, heel veel water drinken én coca kauwen. Recept: men neme 4 cocablaadjes legge die op elkaar, stoppe er een stukje stevia tussen (een kauwgom-achtig rubber) voor de smaak (anders is het té bitter), rolle het op, steke dat in de mond en kauwen maar. Je kunt de bladeren daarna uitspugen maar doorslikken kan geen kwaad, het reinigt namelijk ook nog de maag. Je wordt niet echt "high" maar krijgt er energie van en anders voel je de hoofdpijn gewoon niet meer (en inderdaad na 10 minuten kauwen voelt je tong in ieder geval al een beetje verdoofd). Die hoofdpijn viel trouwens wel mee, gewoon adem halen was veel lastiger. En dat met verstopte neuzen ... . Op het hoogste punt een tussenstop gemaakt, zo vaak ben je tenslotte niet op 4.910 meter boven zeeniveau. En natuurlijk was daar een cafeetje, dus aan de coca-thee. Alles om hoogteziekte te voorkomen! De reis ging verder naar ons hotel voor de komende 2 nachten, eigenlijk meer een groot huis (Casa de Mama Yacchi) in een gehucht met nog geen 500 inwoners, Corporaque. Mooie locatie op zo'n 3.500m hoogte en een kamer met uitzicht op een rokende vulkaan! Na de lunch met de groep een dikke 1,5 uur gewandeld "om aan de hoogte te wennen". Het ging ook deels bergop, en dan ondervind je aan den lijve dat de lucht hier minder zuurstof bevat. Je bent sneller moe dan normaal, dus regelmatig even bijkomen en langzaam maar gestaag doorgaan. Eenmaal terug in het hotel een verlate siësta gehouden, daarna diner en alweer voor 9 uur op bed. Er is hier geen wifi, zelfs geen tv, dus helaas helemaal niets meegekregen van de opening van de Olympische Spelen.
Volgende ochtend om half 6 op, ontbijtje en het busje in want vandaag gaan we - zeer waarschijnlijk - de op 1 na grootste (vliegende) vogel ter wereld zien. Na de rust in het hotel in "ons dorpje" was het wel even schakelen. Deze tocht heeft namelijk niets te maken met een rustige tocht door de bergen. Ieder dorp op de route organiseert iets om de vele busjes en touringcars te laten stoppen, zodat weer tig toeristen zich kunnen laten verleiden om prullaria te kopen of met een lama, valk of klein kindje op de foto te gaan. Na zo'n 2 uur bereikten we "Cruz del Condor ". We stopten niet op de officiële parking, maar eerder al en wandelden in 3 kwartier naar de "mirador". Wat een mensenmassa! Dagelijks wordt de plek door zo'n 8.000 mensen bezocht ... Gelukkig waren er ook de nodige condors die zich niets aantrokken van al die heisa en op het gemakkie (uh ... op de thermiek) langs kwamen zeilen. Prachtig maar iets teveel poppenkast voor onze smaak. Aan de andere kant, er is veel armoede, er moet hard gewerkt worden voor een heel mager inkomen, dus eigenlijk logisch dat men het beste van de situatie maakt. En wat zeker scheelt is dat de mensen niet opdringerig zijn. De cañon zelf is indrukwekkend diep, ruim 4 kilometer. Op de terugweg dus nog een paar keer gestopt bij mooie uitkijkpunten. In Chivay geluncht, naar het hotel, zwemspullen pakken en weer het busje in. We gaan een duik nemen in natuurlijke "hot springs". Deze keer gelukkig wel een mooie tocht door de bergen via een veredeld zandpad. Bij de hot springs zelf was er 1 groepje van 5... meer niet. We waren ver voor de drukte uit, een verademing. Wel zaten we aan de schaduwkant van de berg, dus zodra je je hoofd over de rand stak, kreeg je het weer koud. Evengoed was het prima om het stof van eerder op de dag af te spoelen. We raken al wat gewend aan de hoogte en hebben steeds minder last van hoofdpijn, wel nog kortademig en snel moe. 's Avonds gezellig met de groep gegeten en daarna nog even de 4x100m finale dames zwemmen meegepikt (er stond ineens een tv in de "huiskamer"). Jammer dat ze net 4e werden. Uiteindelijk "pas" om kwart voor tien naar bed, maar morgen kunnen we lekker uitslapen tot 7 uur ....
Net voor 7 uur gaan ontbijten want daarna zou er alleen nog maar "continental breakfast" (brood en jam) zijn. We waren nog net op tijd voor fruit, yoghurt, gepofte maïs en coca-thee. Stevig ontbijten want we gaan dagelijk aan de slag bij een locale familie, een beetje van het dagelijkse leven hier in de bergen meemaken. Na een korte wandeling door het dorp kwamen we aan bij een klein huisje waar we kennismaakten met de vrouw des huizes, haar zoon en hond en katten (man is een paar uur verderop op het land aan het werk en de oudste zoon studeert in Arequipa). We haakten gewoon aan bij de dagelijkse routine en dat was als eerste de koeien voeren. Stukje verder wandelen want de stal ligt een eindje verderop in de straat. Deze familie heeft 3 koeien met kalveren en 2 varkens die 1 keer per dag stro en gedroogde maisplanten te eten krijgen. Na dat klusje terug naar het huis waar we maïskorrels gingen selecteren. De grootste worden gebruikt als zaadjes, van de kleinere wordt Chicha gemaakt (maïsdrank) en wat er niet goed uitziet, wordt aan de varkens gevoerd. Na dat karwei kregen we wat gepofte maïskorrels met kaas te snacken terwijl we uitleg kregen over de plaatselijke tradities en gebruiken. Laatste klusje op de lijst (voor ons): de koeien melken. Terug naar de stal met een flinke jerrycan en emmertjes. Een goede training voor de armspieren, maar laag bij de grond dus beduidend minder goed voor de knieën. Je snapt meteen waarom de natuur ervoor gezorgd heeft dat de mensen hier heel klein zijn. Uiteindelijk toch zo'n 7-8 liter (na het zeven) geproduceerd. Leerzame, leuke, welbestede ochtend!
Vanmiddag terug naar Arequipa en morgenvroeg doorreizen via Tacna naar Arica in Chili.
¡Hasta luego, amigos!