Twin Peaks

Vroeg op, ontbijten bij Kathy's Waffle Shop en op naar onze volgende bestemming. We namen de taxi naar het "busstation" (die geen vaste plek heeft ...) om daar de chickenbus naar Rivas te nemen. Volgens behulpzame omstanders ter plekke was het echter sneller om de bus naar Nandaime te nemen en daar over te stappen dan hier te wachten op de rechtstreekse bus naar Rivas. Afijn, tot nog toe waren de mensen altijd ongevraagd heel behulpzaam dus ... we zouden het wel beleven. 

Onder het "genot" van de klanken van "We are the world" en andere klassiekers hobbelden we naar Nandaime. Een goede 8 kilometer voordat we daar waren: ineens een veel geschreeuw, onze tassen werden de bus uitgetrokken, wij zelf moesten er ook uit ... wat bleek, de bus naar Rivas stond achter ons dus ... acuut overstappen! Eenmaal in die - ietsje "luxere" - bus werd duidelijk dat deze zelfs rechtstreeks naar San Jorge ging: de plek waar wij met de ferry naar Moyogalpa wilden. En het werd nog beter want de bus zette ons pal voor de haven af. Helemaal goed!

Eerst even toeristenbelasting betalen ($1 pp) voordat we het haventerrein op mochten. Een paar meter verderop kochten we de kaartjes voor de ferry (50C pp), nog wat te drinken gehaald en snel de boot op en in de wind staan, want op het haventerrein zelf waren we compleet "ondergesneeuwd" door wolken van kleine onweersvliegjes. De veerboot vertrok precies om 12.00 uur en iets meer dan een uur later waren we op Isla Ometepe. Vanaf Granada tot hier werd het landschap al steeds groener en tropischer. Op het eiland zelf zitten we dan ook in de jungle in een semi-boomhut op een ecofarm aan de voet van 1 van de vulkanen met uitzicht op de andere vulkaan (zie https://projectbonafide.com/ en https://www.theselvistaexperience.com/). Hele mooie plek, in een deels open hut die je dus deelt met allerlei "vliegende en laag bij de grondse schepselen" (motjes, kevers, spinnen, gekko's en zelfs een schorpioen) maar niets écht gevaarlijks. Het bed met klamboe is dan 's nachts natuurlijk wel een "safe room" 😉. Terug naar de natuur: absolute aanrader voor de liefhebber!

Aan die twee vulkanen heeft dit eiland, gelegen in het enorme Meer van Nicaragua, overigens zijn naam te danken: ome (twee) tepe (bergen). Om het eiland goed te kunnen verkennen hebben we een quad gehuurd, een stevig ding waarmee we prima op alle plekken kunnen komen. Eerste dag besloten een rondje om de zuidelijke vulkaan, Maderas, te maken. Voornamelijk rotsachtig terrein maar met de quad goed te doen. Erg rustige weg, bijna geen verkeer, mooie vergezichten, kortom fijn ritje. Het plan was om naar de waterval aan de westkant te gaan (wij "wonen" aan de oostkant). Tegen half 2 stopten we voor de lunch in een piepklein dorpje. Nog geen waterval gezien. Het moest hier toch ergens in de buurt zijn. Eenmaal weer op weg kwamen we nog steeds niets tegen. Tegen 4 uur begon het te betrekken en net voordat het echt flink begon te regenen, waren we op het terras van Playa Mangos. Wat bleek: we hadden de afslag naar de waterval helemaal gemist. Die wordt vanaf de noordkant (waar 99,8% van alle bezoekers kennelijk vandaan komt)  schijnbaar met een duidelijke bord aangegeven ... helaas niet vanaf de zuidkant ... Geen man overboord want na 14.00 uur mag er toch niemand meer naar boven én we hadden eigenlijk ook geen zin om die 3 uur over een glibberig pad vol rotsblokken te hiken .... Beter was het om ontspannen naar de zonsondergang te kijken en wat te eten. Onderwijl waren de locals druk met de visnetten binnenhalen en werd er ook nog wat getimmerd aan de overkapping. Het dagelijkse leven op het eiland gaat hier rustig zijn gangetje (het is laagseizoen) en ze trekken zich weinig aan van wat er op het vasteland gebeurt. Alles is goed als de toeristen maar blijven komen ...

Op de tweede dag doen we een rondje om de noordelijke vulkaan, Concepcion. Halverwege klonk het alsof er iets los zat op de quad. Hoop kabaal: bumper was losgetrild, maar dat konden we snel zelf fiksen. Alleen toen we weer weg wilden rijden, kregen we hem met geen mogelijkheid weer in de versnelling. Dus, roaming aan. Via Megan van Selvista (die echt vol met info en goede tips zit) werd Fernando geïnformeerd die binnen 15 minuten bij ons was (het is gelukkig maar een klein eiland), een snelle check deed en toen meteen met Paul op de motor een nieuwe quad ging halen. Snelle service! Uurtje later waren we weer onderweg. Op het stuk tussen Moyogalpa en Altagracia komt ongeveer nooit een toerist dus overal groetende locals en zwaaiende kindjes. En het is zaterdag, dus voetbal! In ieder dorp is de plaatselijke FC op weg naar het veld.  Ook deze kant van het eiland is mooi, glooiende vulkaanhellingen met grazende koeien, dan weer een stuk door het bos, wederom een leuk tochtje!

Op een paar punten misten we de afslag en een keer kregen we een fikse bui over ons heen, maar verder zonder kleerscheuren weer op onze stek teruggekeerd. Even wat gegeten in het dorp, de tank weer gevuld (was nog wel even zoeken naar het juiste huis waar ze benzine verkopen) en terug naar Selvista. 

Isla Ometepe is een leuk eiland met genoeg gelegenheden om je een paar dagen te vermaken (zwemmen bij Ojo de Agua, ziplinen bij Santa Cruz, naar een ambachtelijke chocolademaker en zo voorts). Dus als je toch in Nicaragua bent, vooral ook hier naartoe gaan!

Morgen weer een reisdag!