"Foenie Tings"

Het plan voor vandaag: wandelen in de buurt om graffitiwerk te bewonderen, in (de tuin van) het Nationaal Hotel rondstruinen en een bezoek aan Fusterlandia brengen.

Luis was weer zeer op tijd en begon ook meteen weer van alles te vertellen, terwijl wij nog even van ons ontbijt (warme banana chips, fruit en droge broodjes) genoten. Hij zit vol met grappige feitjes oftewel, zoals hij het uitspreekt: Berrie foenie tings 😉

Fusterlandia is niet bepaald in de buurt van ons huis dus Luis moest eerst de halve familie afbellen voordat hij iemand had gevonden die tijd én benzine had om ons te brengen. Maar een half uurtje later was "neef" Fidel er en konden we gaan. 

Fusterlandia ligt in de wijk Jaimanitas, een behoorlijke "upper class" buurt met veel ambassades en hele stukken waar je alleen maar doorheen mag rijden en niet mag afslaan vanwege het feit dat in dat straatje dan een hoge pief van de Partij woont. Fusterlandia zelf is het huis én atelier van de wereldberoemde Cubaanse schilder/kunstenaar Fuster (wie kent hem niet? 😉). Picasso is zijn inspiratie, Miro zijn neef en Gaudi zijn voorbeeld. Al die invloeden brengt hij samen in zijn werk; het lijkt erg "bij elkaar verzameld" maar de plek zelf is een vrolijk makend  geheel van kleur en keramiek. Fuster, die trouwens zelf ook aanwezig was en even praatje met ons maakte, heeft ook de rest van de buurt geïnspireerd want bijna ieder huis heeft wel iets van decoratie tot en met de bushalte aan toe. Bijzondere plek! We wandelden nog een rondje, keken even bij zondagochtend-potje senioren-softbal en reden weer terug naar de stad.

Luis kent echt overal wel iemand. We kunnen niet uit de taxi stappen, een hoek omgaan, een winkeltje binnenlopen of hij kent er wel iemand. En natuurlijk worden wij aan iedereen voorgesteld als zijn vrienden uit Holanda.

Vanaf de plek waar Fidel ons had afgezet, liepen we door diverse straten om bijzondere graffiti te bewonderen. Hadden wij even pech! De overheid had kort tevoren alles schoongemaakt, aldus 1 van de buurtbewoners. Dan maar gewoon op het gemakkie richting het "Hotel Nacional de Cuba", een historische, "iconic" plek in de stad. Onderweg vertelde Luis over de gebouwen en gebeurtenissen. Alles valt hier onder te verdelen in voor en na 1959. Voor die tijd was Havana een mooie, bloeiende stad en een toevluchtsoord voor veel Amerikanen. Vooral tijdens de Drooglegging kwamen ze allemaal hier naartoe op "drinking trips". In dit hotel zijn nogal wat beroemdheden geweest, van Yuri Gagarin, tot Johnny "Tarzan" Weismüller, John Wayne en Paris Hilton 😁 Ook maffiabaas Lucky Luciano, Al Capone en hun makkers kwamen hier, gewoon onder toeziend oog van de regering. 

De stad is veel vergane glorie maar ook deze plek, de oorspronkelijke thuisbasis van de Buena Vista Social Club ademt "grandeur". We besluiten er lekker koffie te drinken onderuitgezakt in fraaie fauteuils, genietend van een fijn briesje uit de zon.

Sinds de revolutie is er heel weinig onderhoud gepleegd. Veel gebouwen in de stad zijn in verval en wat er nieuw gebouwd wordt, is vreselijk "oeglie". Oude, ooit mooie panden zien er vervallen uit en worden desondanks tegenwoordig door een paar gezinnen tegelijk bewoond.

De oldtimers rijden hier vooral nog steeds vanwege de enorm hoge importtarieven op nieuwe autos. Er wordt heel rustig en voorzichtig gereden, logisch ook want stel dat er wat gebeurt dan heb je meteen hoge kosten en die kan bijna niemand zich hier veroorloven.

We namen afscheid van Luis, bleven nog even wat genieten van deze relaxte plek maar toen bleek dat we alleen maar tosties voor lunch konden bestellen, vertrokken we naar een typisch Cubaans familierestaurantje waar we samen voor ca. € 5,-- soep en rijst met vis en groente aten. Het is typisch voor Cuba, op de menukaart staan allerlei heerlijke dingen maar zeker 70% is er gewoon niet. Na de lunch wandelden we naar huis en belandden we uiteindelijk in het cafeetje annex mini-supermarktje tegenover ons huis waar we een biertje dronken en probeerden wijs te worden uit de verschillende wisselkoersen.

Op de menukaart van het restaurantje kostte de soep 100 pesos en daarachter stond $ 1,-- terwijl wij dachten dat dat ongeveer € 0,40 zou zijn. Luis had het er over dat je bij de bank ongeveer 130 pesos per euro zou krijgen, onze huisbaas Alex bood ons een koers van 150, maar uit de afschrijving van de Visa bleken het maar liefst 250 pesos te zijn. Wij weten het niet meer en gaan ons vast nog vaak afvragen wat iets nou echt kost. Wij houden het voorlopig maar op 1000 pesos = ca. € 4.

Vanavond weer even wat snacken bij de Amigos del Mar en morgen op weg naar Viñales!