Titicaca

Na een rustige busrit (wel met een uur oponthoud aan de grens) kwamen we aan in Puno en regelden we een tuktuk naar Casa Andina Tikarani, een prima hotel. Het was weliswaar pas 5 uur maar we hadden trek en gingen meteen naar het aanbevolen restaurant "Balcones de Puno". We hebben er heerlijk gegeten maar de bijbehorende show kon ons niet zo boeien ... in ieder geval minder dan het Olympische volleybalprogramma die avond. Dus op tijd weer terug naar het hotel. Helaas de volleybaldames zien verliezen van China, maar ook de eerste medaille in het beachvolleybal zien binnenhalen!
Volgende dag vroeg op, want we gaan 2 dagen op het Titicacameer doorbrengen. Met kapitein Nestor en gids Meneleos, Leo voor intimi. Tijdens het varen naar het eerste (drijvende) eiland krijgen we uitgebreide uitleg over de route en een A5-je met uitdrukkingen in de talen die de eilandbewoners spreken, Quecha en Aymara. Het meer is 8.500 km2 groot, is door vulkanische activiteit ontstaan en is deels Peruaans en deels Boliviaans. Het is hier, zeker op de 1e 2 eilanden, al met al een behoorlijke toeristische bedoening maar wel kleurrijk! Op het eerste eiland, waar de Uros-stam woont, geeft de baas van het eiland samen met Leo een levendige demonstratie "eiland bouwen". Hij bindt een paar "blokken wortels" samen, bedekt die met een paar lagen verse rietstengels verankert dat eiland aan flinke palen en bouwt er vervolgens huisjes, keuken en een uitkijktoren op. De vrouwen van het eilandje hebben inmiddels een marktje ingericht ... want ja, leuk zo'n demo, maar het moet wel wat opleveren natuurlijk (we hebben de verleiding kunnen weerstaan). Wel hebben we ons met de "Uros-boot" naar het volgende drijvende eiland laten roeien. Vroeger deed men een week over het bouwen van zo'n rieten boot en die ging dan 6 maanden mee. Maar ook hier heeft de modernisering toegeslagen: tegenwoordig worden de boten van nylon gemaakt. Ze doen dan weliswaar langer over het bouwen, een maand, maar de boot gaat vervolgens wel 2 tot 3 jaar mee. Op het volgende eiland snel koffie en een plak "Uros-brood" gescoord én een stempel in ons paspoort erbij (ach ja ... ).
Daarna op weg naar een echt eiland, waar we zullen overnachten: Isla Amantani. De boottocht duurde zo'n 3 uur, heerlijk in het zonnetje op het "achterdek". Op dit eiland wonen mensen van de Quecha-stam. Bij de steiger staan alle "mama's" ons op te wachten. Daar wordt iedereen ingedeeld bij een familie: we overnachten samen met een Frans stel bij Mama Rufani. Op naar onze Casa met volle bepakking in de volle zon bergop ... En wat denk je? We hebben het meest veraf en hoogst gelegen huis ... pfff. Maar dus ook de prachtigste uitzichten over eiland en meer. Mama R. plukt onderweg wat "muña" voor ons: een kruid dat ongeveer dezelfde werking heeft als coca, maar frisser smaakt en ook je neus "vrijmaakt". Het huis blijkt echt helemaal "back to basic" te zijn ... inclusief "gat in de grond toilet" waar dan wel een gewone pot overheen is gezet, maar spoelen gebeurt met de emmer (vlak voor vertrek ontdekten we dat er ook nog een min of meer gewoon toilet was...). Spullen op onze kamer (2 keiharde bedden met weer minstens 6 dekens) gedropt en meteen naar beneden waar Mama R. inmiddels de lunch klaar heeft staan: aardappel-groentesoep en daarna een bordje met weer een paar andere soorten aardappel (er zijn in Peru meer dan 3500 verschillende soorten aardappelen!!), rode bieten, wortelen én een pakje gebakken kaas (dat erg veel weg heeft van rubber). Als toetje een flinke beker muñathee. Op dit eiland wordt, op een paar feestdagen na, alleen maar vegetarisch gegeten; terwijl er toch genoeg vis in het meer zit én de cavia's gewoon in de keuken lopen; er leeft een familie van minstens 10 stuks in een gat onder een soort keukenplank, en ze scharrelen de hele tijd in de keuken rond. Die keuken is behoorlijk primitief - naar onze maatstaven dan - maar het werkt allemaal. Tijdens de lunch komt Papa R. ook binnen en hebben we zo goed en zo kwaad als het gaat, een gesprek over familie, werk en dergelijke. Na de lunch overhandigen we onze "cadeaus": een zak rijst, een fles olie, een schrift met kleurpotloden voor de kleinzoon; de Fransen hebben vooral veel fruit meegenomen. Alles is hier welkom en wordt in dank aanvaard. Eigenlijk is het "homestay" toerisme hier de enige bron van inkomsten. Papa R. teelt aardappelen, okra en nog wat gewassen op een klein akkertje maar dat is voor eigen gebruik; het is te weinig voor de verkoop. Mama R. breit dat het een lieve lust is: mutsen, sokken, handschoenen etc. om nog wat extra geld in het laatje te brengen. Na de lunch hebben we even rust totdat we om 4 uur met de rest van de mensen, die op dezelfde boot zaten, en Leo een wandeling gaan maken naar de top van het eiland, een kleine 400 meter klimmen. Mooie gelegenheid om weer te trainen én de sokken uit te proberen. Op de top schijnt een tempel uit de pre-Inca tijd te staan. Wij hebben die echter net niet gezien want we besloten om zolang het nog licht is alvast het lastigste stuk van de afdaling weer achter de rug te hebben. Op een iets lager gelegen plekje genieten we van een mooie zonsondergang. Het is inmiddels knap koud en de wind trekt behoorlijk aan maar gelukkig houdt de wandeling terug naar huis ons warm. We hebben weer ruim een uur pauze tot het avondeten. We kruipen even onder de dekens en merken al snel dat het buiten begint te stormen. De wind waait gewoon door de kamer heen, zowel raam als dak bieden weinig beschutting. Gelukkig hebben we onze slaapzakken meegenomen en zullen we het vannacht gewoon lekker warm hebben. Na het eten worden we in de plaatselijke traditionele kledij gehesen (staat ons erg goed ... not) en gaan we met Papa R. naar de disco; dwars door de akkertjes en over muurtjes struikelen we in het donker naar het grootste gebouw van het dorp waar de rest van de eiland-logees met hun papa's en/of mama's al aan het volksdansen is op de panfluit-, trommel-, blokfluit- en gitaarmuziek. We zijn wat aan de late kant maar kunnen nog net 2 dansen meepikken voordat het feest alweer voorbij is. Terug naar huis (de wind is inmiddels gaan liggen), tanden poetsen tussen de struiken en moe maar voldaan in de slaapzak gekropen. Volgende ochtend zijn we ruim voor de wekker op, prima geslapen. We pakken de spullen weer in en worden onthaald op een heerlijk ontbijt: pannekoeken met muñathee. Even later brengt Mama R. ons halverwege richting de haven, we nemen afscheid van haar en bij de boot zelf nemen we ook afscheid van Papa R.
Isla Amantani kent verschillende dorpen die om de beurt gasten ontvangen. Het normale leven gaat er dus ook gewoon door wat maakt dat het een authentieke ervaring is. De mensen hier hebben een veel beter, minder gestrest leven dan de gemiddelde Peruaan op het vasteland. We werden erg hartelijk ontvangen en hebben het er prima gehad. Bijzondere ervaring, een aanrader!
Op de terugweg naar Puno meerden we aan bij Isla Taquile: hier zijn de tradities net weer even anders. Leo geeft vlak voor de lunch weer een demonstratie. O.a. over de verschillende soorten hoeden die de mannen dragen, waaraan je kunt zien of ze getrouwd zijn of niet. Die hoeden worden overigens door de mannen zelf gebreid ... en strak ook, je kunt het niet van geweven textiel onderscheiden. Het enige dat de vrouwen hier breien is een riem voor hun man, daar zit zelfs hun eigen haar in verwerkt. Die riem of eigenlijk "buikband" dient ook - letterlijk - als steun in de rug bij het dragen van zware vrachten. En dat gebeurt nogal eens omdat heel veel vanuit Puno per boot moet worden aangeleverd. Na de lunch weer een fijn boottochtje terug naar Puno met wederom mooie vergezichten. Het waren twee fantastische dagen!