Op karakter ...... en coca!

27 augustus 2016 - Aguas Calientes, Peru

Om 5.45 uur ging de wekker, om 6 uur ontbijt en een half uur later naar het treinstation. We moesten, zoals overal, weer een half uur van tevoren aanwezig. Het zou een ritje van krap een uur zijn van Ollantaytambo naar kilometerpaal 104. Geen officiële halte maar wel de plek waar de trein even stopte om ons, en nog een paar reizigers, te droppen om met de Incatrail te beginnen. Weliswaar niet de officiële Incatrail - die duurt nl 4 dagen - maar voor ons al uitdagend genoeg. Het is "maar" 16 km echter minstens 10 daarvan (steil) bergop, want we moeten in totaal ca 600 meter omhoog. Vooral het eerste deel, tot aan het tweede checkpoint, is zwaar. In de volle zon, dat kon er ook nog wel bij, en met de rugzakken op, omhoog sjouwen. Gelukkig met steun van de wandelstokken (erg blij dat we die hebben gekocht). Vooral Hilke had het zwaar, heeft wel tig keer willen opgeven, maar ja, dat is geen optie. Dus met de nodige peptalk en mentale en fysieke (nam alle zwaardere spullen over) ondersteuning van Paul toch na de tigste keer weer opgestaan en doorgegaan. Pittig is een understatement! Veel eten en drinken en coca blijven kauwen natuurlijk, dat werd allemaal net zo hard verbrand en uitgezweet (niet 1x naar de wc hoeven te gaan ....). Paul werd regelmatig door allerlei steekbeesten te grazen genomen; heel apart: normaal is Hilke altijd de klos. Ondertussen was het wel regelmatig genieten van het prachtige uitzicht. Ongeveer halverwege kwamen we bij een mooie Inca-site: Wiñay Wayna, Quecha's voor "eeuwige jeugd" (zou fijn zijn op een dag als vandaag ...). Ook weer een prachtig complex op een onmogelijke plek. Ter plekke wel weer behoorlijk klimmen naar het checkpoint (we lagen ondanks al het "oponthoud" nog steeds op schema voor de laatste bus). Volgens de gids zou het na het checkpoint "Inca flat" zijn .... dat klinkt als een geruststelling. Het betekent echter: het pad gaat op en neer maar gemiddeld blijf je op dezelfde hoogte. Pfff ... Die paden werden trouwens vroeger vooral gebruikt door "boodschappers", om nieuws van en naar het "keizerlijk paleis" van Pachacuti in Machu Picchu (spreek uit: matsjoe piegtsjoe) te brengen. Het venijn zat hem echt in de staart: het laatste stuk ging weer alleen maar omhoog met als klap op de vuurpijl een trap van 30 meter, die zo steil was en dusdanig smalle treden had dat je hem letterlijk op handen en voeten moest beklimmen. Uiteindelijk kwamen we even na 4 uur aan bij Intipunku: de Zonnepoort. Vanaf hier heb je dus prachtig uitzicht en overzicht op Machu Picchu.
We made it!!!!! Was dit leuk, de moeite waard? Natuurlijk! Er moesten wel een paar grenzen verlegd worden, maar op pure wilskracht hebben we (dwz Hilke, Paul had er minder moeite mee) het gered. Vanaf de Zonnepoort was het nog 1 uur afdalen naar de uitgang, en ruim op tijd waren we daar. We hadden nog niet eens de laatste bus! En die douche daarna ... heerlijk. We kwamen weer enigszins bij, maar lagen er erg vroeg in en sliepen als een blok.
Volgende ochtend toch weer vroeg op want nu gingen we het hele complex eens goed bekijken. Indrukwekkend, vooral de "setting" tussen die machtige bergen (Machu Picchu betekent "oude berg") en de bijzondere bouwstijl: de muren sluiten perfect aan op de rotsen. Ze zijn gebouwd onder een hoek van 8 graden, waardoor het "aardbevingsbestendig" wordt. En voorlopig houdt dat inderdaad al ruim 400 jaar stand. Wetenschappers zijn nog altijd bezig om alles te verklaren, er zijn inmiddels meer dan 1000 boeken over geschreven, maar het meeste is nog steeds giswerk. Na nog een tijdje van de omgeving te hebben genoten, daalden we af naar de bussen (gaan daar af en aan). Eenmaal in weer Aguas Calientes aangekomen even onze arme spieren laten masseren. In dat dorp woonden ooit maar 2 families, echter sinds Hiram Bingham deze Inca-site herontdekt heeft, is het uitgegroeid tot 1 groot toeristenoord. Het hele gebeuren is een behoorlijke "cash-cow" voor de overheid, de entree alleen al is 146 dollar per persoon, de bus van dorp naar Machu Picchu 12 dollar enkele reis en de trein terug naar Cusco 75 dollar. Tel uit je winst! Het merendeel daarvan wordt helaas niet in het complex gestoken maar verdwijnt richting Lima. Afijn, ondanks dat was dit echt een hele bijzondere trip die we voor geen goud hadden willen missen.

Foto’s

8 Reacties

  1. Truus Tol:
    27 augustus 2016
    Dat jullie dit niet had willen missen,kan ik begrijpen.
    Maar weer petje af voor beide,wel iets dat niemand je af kan nemen .
    Een blijvende mooie herinnering !
  2. Ilona Konings:
    27 augustus 2016
    Paul en Hilke, wat een super prestatie GEFELICITEERD!! Ik was erg benieuwd naar jullie ervaringen. Het was op sommige momenten inderdaad erg pittig. Vooral die laatste trap. Maar je vergeet het snel als je Machu Picchu ziet liggen. En ik was ook erg blij met mijn stokken! Nu nog genieten van de laatste dagen in Lima. Smakelijk alvast!!!
  3. Ineke:
    27 augustus 2016
    BIKKELS! Respect voor jullie!
  4. Ineke:
    27 augustus 2016
    En....weer voorzien van prachtige foto's.
  5. N.M. Ferreira:
    28 augustus 2016
    RESPECT!!! (Dat wordt nog 'afkicken' van coca straks ;)
  6. Annemarie:
    28 augustus 2016
    Prachtig goed gedaan erg trots op jullie xxx. Fijne en vooral veilige terugreis xxx
  7. Joke Oranje:
    28 augustus 2016
    Je ziet er nu inderdaad een beetje moe uit Hilke! ;=))
    Knap gedaan en prachtige foto's!
    liefs,
  8. Aad:
    28 augustus 2016
    Grandioos,en een prettige thuisreis.