Paul's safari

Terwijl Hilke weer aan de slag was om de wereld een beetje beter te maken, ging Paul een paar honderd kilometer verder in het zuidwesten op zoek naar die paar laatste tijgers die in het wild leven. Het uiteindelijke doel was een aantal safari's te doen in het Ranthambore National Park.

"Ik vloog van Delhi naar Jaipur. Daar stond een chauffeur op mij te wachten om mij naar het Ranthambore Hermitage Haveli te brengen. Een trip van iets meer dan 3 uur. Dat heet, als alles goed gaat.

De omgeving was niet zo interessant, wat dorpjes, landbouwgronden, grote stukken grond waar niets mee gedaan werd of als dumpplaats gebruikt voor afval. Na nog geen twee uur gereden te hebben gebeurde het: een koe stak over, zonder te kijken, de chauffeur moest remmen, en, boem.... Ik draaide me om en zag een brommer en de bestuurder op de grond liggen. De chauffeur stopte, stapte uit om eerst zijn auto te bekijken (wel prioriteiten stellen ....). Een flinke deuk in zijn bumper. Duidelijk geïrriteerd sprak hij de bestuurder van de brommer aan. Waar mijn Hindi zich beperkt tot "Namaste" leek het me wel duidelijk wat de een tegen de ander zei. De bestuurder van de brommer stond op, had wat schaafwonden, was geschrokken en had een gekneusde knie was, maar knikte alweer met zijn hoofd.

Daar we slechts enkele tientallen meters van zijn dorp waren stond er ook in no time een kleine menigte om ons heen, kijken, wijzen, bellen. Even dacht ik dat de situatie mogelijkerwijs uit de hand kon lopen. Dat viel gelukkig mee. Een oudere man op een brommer kwam er bij staan, gaf mijn chauffeur een paar duizend rupees en de chauffeur liep mopperend terug naar de auto. In zijn toch al beperkte kennis van Engels verontschuldigde hij zich naar mij. Net voordat hij weg reed zag ik nog een ambulance komen. Al met al kostte dit een kleine 30 minuten.

Na een kwartier rijden stopten we bij een restaurant. Typisch een plek voor toeristen. Even snel naar de toilet, een smakeloze koffie, en ik kreeg daar van drie verschillende mannen dringend het verzoek om de aanrijding niet te melden bij de organisatie. Ook de chauffeur "Please please sir do not say. I'm a good driver" maakte zich er zorgen over. Vreemd, daar hij in mijn ogen niets fout had gedaan.  Na iets meer dan een uur kwamen we bij het hotel aan. Morgen mijn eerste safari.

05.50: de wekker gaat af. Het matras was toch wat harder dan ik gedacht had. Desalniettemin: "rise and shine". Vandaag de eerste twee safari's. Om 06.15 werd ik opgepikt door een soort jeep, Gipsy genaamd. Samen met nog een gezin van 4 reden we naar een zone waar we de natuur en het aanwezige wild zouden bekijken.

Het Ranthambore park, ook wel bekend als Ranthambore Tiger Reserve, is ongeveer 170 km2 groot, en de laatste schatting is dat er ongeveer 50 tot 60 tijgers rondlopen. Het grootste deel van het park, 80%, is afgesloten voor het publiek. Het terrein is gevarieerd, en maakte eens deel uit van een groot fort, de restanten daarvan zijn nog steeds duidelijk aanwezig. Er zijn meren, flinke heuvels, bossen, bush en open stukken. Kortom, ook zonder tijgers een mooi gebied.

Het park is verdeeld in 10 zones. Later leerde ik dat er duidelijk zones zijn waar een "seeing" een grotere kans van slagen kende dan andere zones. Wat ik, nu pas, te horen kreeg was dat je deze zones kon reserveren. Dat reserveren kan al 3 maanden van te voren en de beschikbare plekken zijn vaak al in 1 dag volgeboekt. De minder gewilde zones blijven dan over voor "last minute tourists" zoals ik. De zone die we in de ochtend bezochten bleek, zoals ik later hoorde, tot een van de meest gewilde te horen, blijkbaar had ik mazzel.

De entree was slechts 10 minuten van mijn hotel. De overige safari's wel 45 tot 60 minuten. We gingen door een oude poort waar we direct al apen en diverse herten zagen. Na een tijdje bergop te gaan - de jeeptocht op zich was al een avontuur - kwamen we uit bij een prachtig meer. Toen we erom heen reden, ging er net een grote groep herten langs een rietkraag naar het water. Onze gids liet de chauffeur de auto parkeren. Hij zei dat als er een tijger in het riet verscholen zou zitten, hij zeker een poging zou ondernemen een hert te vangen. Helaas, of er zat geen tijger, of hij had geen trek in een mals hertje.

Opeens hadden we haast, en dat betekent op safari maar 1 ding: een tijger. Al snel zagen we meerdere jeeps naar een plek crossen. Daar aangekomen zagen we onze eerste tijger. Wat een prachtig dier. Toch een andere ervaring dan een tijger in een dierentuin. Na een paar minuten stond de tijger op en liep richting het pad. De jeeps duwde elkaar bijna van de weg af om zo hun gasten de beste plek te bieden voor het maken van hun tijgerfoto.

Oké, geachte lezer, wat zou u doen? Voor een kort moment loopt de tijger recht op de auto af, afstand ongeveer 20 meter. Door de beweging van een jeep reageerde de tijger geïrriteerd en brulde. Ik stond klaar met mijn camera..... Staat de gids ineens op, net als ik de foto wil nemen van MIJN tijger die al zijn tanden laat zien.
Had ik dan toch die gids bij zijn kladden moeten pakken en hem voor de leeuwen, mijn excuus, voor de tijger moeten gooien? Ik heb me maar ingehouden, in de hoop dat ik nog wel een kans zou krijgen. Jammer, jammer, jammer.

Helaas waren al de andere safari's geen succes qua tijgers. De gasten die ik sprak waren ook vaak teleurgesteld over hun ervaringen. In het hotel werd me ook verteld dat zone 3 de beste was. Helaas zat deze maar 1x in mijn avontuur.

De laatste dag heb ik de safari voor de middag afgezegd. In plaats daarvan heb ik een Gipsy geregeld en mijn eigen tour in de omgeving gemaakt en ook, een mooie serie foto's kunnen maken op het station.

Al met al was het een bijzonder avontuur. Als fotograaf is hier veel te zien. Als je de kans krijgt zie je de vriendelijkheid van de mensen, ongeacht hun "kaste" (sociale status). Op het station wilde de mensen niet op de foto, tot ik foto's van kinderen aan de ouders liet zien. Toen wilden ze ook op de foto. Dit had een sneeuwbaleffect (ja, ook in India bestaat het sneeuwbaleffect). Op een gegeven moment kwamen ze me echt vragen of ik een foto wilde maken. Als of ik ineens meer onderdeel was geworden van hun leven.

Ik weet nog niet wat ik van India vind. Aan de ene kant claimt het een machtig land te zijn, en ja met 1,3 miljard inwoners, geef ze eens ongelijk. De andere kant, de enorme armoede, de verschillende kasten, de rotzooi, de waanzin in het verkeer ... het is veel! Toch, net als er mensen zijn die verliefd zijn op Afrika, zijn velen verliefd op dit land. Ik ben daar (nog?) niet bij, althans, niet na een week op zoek naar de tijger."

====

Inmiddels zijn we weer terug in Nederland. Het was, met recht, een enerverende, bijzondere week. Een mooie reiservaring erbij!